Kashan/Medemblik

Tehran, donderdag 21 maart. Dag winter, hallo voorjaar! En het is hier voorjaar. Vanmorgen na het ontbijt zitten we met onze rvs bekers uit Azie, gevuld met 3 in 1 coffee, heerlijk in de zon voor de kamer in Kashan. De kamer ruimen we op, de rugzakken pakken we in, om 12 uur hebben we een taxi afgesproken. Bij de ingang zitten we nog even te wachten als er 3 politiemannen binnenkomen. Snel waarschuwt de manager nog even snel haar collega`s per portofoon. Ze laat ons alleen en vraagt ons de deur achter ons dicht te doen. Een routine controle? Ik zie haar met boeken en lijsten met vergunningen(?) naar beneden lopen. Dit was Kashan, een plaats die je bij je trip in irIan beslist niet moet overslaan. Onze vip taxi, een vrij nieuwe auto, dus zonder schade en met keurige bestuurder, zal ons 195 kilometer verderop bij het airport ibis hotel afzetten voor 2.5 miljoen reaal. onderweg bij de plaats Qom, op ongeveer de helft, is het tijd om thee te drinken. Geen kennismaking of rit per auto gaat zonder thee in Iran. Om 1415 checken we in en moeten weer even wennen aan de kamer. Een kleine kamer in Ibis stijl, dus veel laminaat en kunststof. maar… wel bijna voor de helft van de prijs. we eten hier nog wat, gaan douchen, en bereiden ons voor de Austrian vlucht van 0550 uur. Om 0130 uur gaan we hier met de shuttle bus weg, Inmiddels is de klok hier dan een uur vooruit gezet.

De shuttle bus doet er 5 minuten over en dan stappen we al uit. Het is heel druk op het Imam Khomeini International Airport (IKA). Lange rijen, we zijn niets te vroeg lijkt wel. De 2 rode zakken geven we af voor de X ray en de handbagage wordt nog gewogen. Dan op naar de volgende rij. Ditmaal voor het inchecken en om de rugzakken af te geven. Vervolgens de rij voor de paspoortcontrole en als laatste nog de handbagagecontrole. We zijn er door. Het is geen verkeerd vliegveld, we zijn ze erger tegengekomen. Ina is beroerd en vult in een hoek nog een plastic zak met kots. ze is slap, zweterig en moe, hoop dat het allemaal goed gaat. Keurig op tijd zitten we in de lucht, op naar Wenen. De planning is zelfs dat we 10 minuten eerder aankomen, en dat is alleen maar mooi voor ons met de 35 minuten overstaptijd. Het geeft toch wel wat spanning. Ongeduldig staan we in het gangpad na de landing, het kan maar niet snel genoeg gaan. Op naar gate C35 waar we het KLM toestel al hebben zien staan. Paspoortcontrole, shit weer een rij, we hebben daar geen tijd voor. Bij de handbagage verderop vergeet ik mijn plastic fles water uit de tas te halen en daardoor wordt ik later apart gehouden. Mijn handbagage moet ik leeghalen waarna de fles wordt ontdekt. Gelijk wordt er een test op drugssporen gedaan, daar hebben we geen tijd voor….shit! Uiteindelijk komen we 5 minuten voor het sluiten van de gate aan. Wat nu? Er is nog niemand aan het boarden. Door de mist in Nederland is de vlucht vertraagt. De geplande tijd van vertrek is nu 0945 ipv 0655. We vinden het niet erg, we kunnen wat gaan drinken en bijkomen van de stress. zo kunnen we ook nog genieten van de KLM v lucht naar Amsterdam. Marjolein komt ons ophalen met Lizz en Finn. Schiphol is heel druk, de vluchten van de ochtend zijn niet of nauwelijks weggewerkt, dikke rijen bij de transferbalie. We hebben te doen met deze mensen. Je kunt het allemaal zo goed plannen, maar mist kan een geweldige invloed op het vliegverkeer hebben.

Vaak hebben we in Iran ons afgevraagd van “ zijn we hier nu echt “. Het was vooraf spannend, vooral het visum on arrival. Er was meer voorbereiding nodig voor de reis, zoals de Mah Card, bewijs van verzekering, de hoeveelheid contant geld, vpn account en je eerste overnachtingen. De route hebben we zelf bepaald en daar waren we zeker heel blij mee. Je kunt heel goed met bus en trein reizen door Iran. De hele vakantie was niet duur, mede omdat je zoveel Riaals kreeg door de inflatie. Maar het allerbelangrijkste waren de mensen in Iran, de vriendelijkheid is ongekend, zoiets hebben we nog nooit eerder meegemaakt. De mensen hebben het moeilijker, en niet iedereen was blij met de huidige president en politieke leiders met hun macht in dit land. Voor ons was het een geweldige ervaring om dit land, en vooral de mensen, beter te leren kennen.

Leuk dat jullie hebben meegereisd, bedankt voor jullie reacties,

liefs Jelle en Ina

Kashan#

Kashan, dinsdag 19 maart.Terug in Kashan waar de cirkel ruim 2 weken begon. Vanmiddag om 1330 waren we al in Kashan na een busreis van een kleine 200 kilometer. Het is druk op de weg, weinig vrachtverkeer en veel auto`s, vast omdat de vakanties snel beginnen. De bus rijd snel over de 6 baans weg tussen Esfahan en Kashan. Rechts de woestijn, links de bergketen met sneeuw op de toppen, het is een mooi uitzicht. In Kashan hebben we snel weer in taxi die ons naar het Darbe Bagh Residence brengt. Bekende gezichten weer, en omdat we nu VIP gasten zijn krijgen we de beste kamer, of was het omdat het 30 euro duurder was dan de vorige boeking? We voelen ons gelukkig, 4 bedden, 2 badkamers en woonkamer, echt heel groot. De overstap van een guesthouse waarvan je bijna niet om je bed kon lopen naar dit is enorm.

We brengen hier de tijd door totdat we donderdagmiddag naar het Ibis hotel bij het vliegveld gaan. We doen nog een rondje bazaar, en zitten vooral buiten in de zon. Op de bazaar is het heel druk, op straat is het druk, iedereen koopt nog zijn spullen voor Norooz, de avond om met familie en vrienden samen te gaan eten en drinken.

Norooz Mubarak = Iraans nieuwjaar op 21 maart.

‘Norooz’ is het begin van het Perzische nieuwjaar. Het woord betekent in het Perzisch letterlijk “Nieuwe dag”. Norooz wordt in Iran, maar ook ver daarbuiten, gevierd op of rond 21 maart. Op de dag van de lente nachtviering, als de zon pal boven de evenaar staat. Op deze dag is de nacht en dag precies even lang.

Voor de Nederlanders is dit het begin van de lente. In Iran is Norooz het grote feest van het jaar. Schoolkinderen hebben twee weken vakantie. Het is de dag dat de Iraniërs nieuwe kleren aantrekken, lekkere hapjes eten, bij elkaar op bezoek gaan en cadeautjes weggeven. Het is een feest waarvoor de Iraanse huizen grondig worden schoongemaakt en versierd met bloemen, slingers, en allerlei mooie voorwerpen.

Het Norooz feest is al heel oud en dateert van lang voor de komst van de Islam in Iran. Norooz betekent de terugkeer van de zon en van het licht. Het betekent een nieuw begin, net als het nieuwjaarsfeest op 1 januari in Nederland. Norooz is een moment van loutering en verzoening, van dood en leven, en van de hoop op een nieuw begin en een beter leven. Rondom het nieuwjaar bestaan verschillende hele oude festiviteiten. Het springen over 7 vuren een aantal dagen vóór Norooz, de feesten van Norooz zelf en het vieren van ‘siezda bedar’(dertiende dag) zijn onderdelen daarvan.

Tijdens Norooz zijn in de huizen van de Iraniërs de ‘haft Sin’ te vinden. Haft Sin betekent letterlijk 7 “sin”. Zeven is een heilig getal in veel volken en culturen. Door de eeuwen heen is de gewoonte om met Norooz 7 soorten planten of zaden te laten groeien als symbool van het opnieuw starten van het leven veranderd in het in huis hebben van 7 voorwerpen die met de Perzische letter S beginnen. De voorwerpen zijn:

1. Appel (Sieb) dit representeert gezondheid en schoonheid.

2. Groente (Sabzeh) spruiten van bijvoorbeeld linzen, die wedergeboorte voorstellen.

3. (Samanoe) een zoete pudding van ontkiemd graan die de ultieme verfijning van de Perzische kookkunst representeert.

4. Knoflook (Sir) oftewel medicijn

5. Azijn (Serkeh) leeftijd en geduld voorstellend).

6. (Somaq) bessen die staan voor de kleur van de zonsopgang

7. (Sendzjed) de zoete vrucht van de lotus.

Op de tafel zijn nog meer symbolische zaken te vinden. Zo worden er munten neergelegd voor voorspoed en rijkdom, een mand met beschilderde eieren voor vruchtbaarheid, een sinaasappel (de aarde) in een schaal met water (het heelal), een goudvis in een kom als symbool van het leven. Ook staat er een spiegel, als symbool die het licht – dat als heilig wordt beschouwd – reflecteert en vermenigvuldigt. Aan weerszijden staat een brandende kaars voor ieder kind in de familie. De kaarsen representeren geluk.

Kashan

woensdag 20 maart,

Een alledaags ontbijt met brood, tomaten, komkommer, zachte witte kaas, olijven, walnoten, rozijnen, kleine koekjes, thee, koffie, jus en wortel jam, We hebben alle tijd en kijken uit over de tuin. Later in de zon met een beker koffie… wat zullen we vandaag nog eens doen? In ieder geval moeten we even kijken hoe we uitkomen met het geld, Riaals meenemen naar huis heeft geen zin. Bij een atm checken we het saldo van de Mah Card, het restant laten we weer terugboeken in euro`s op onze VISA kaart. Het gebruik van deze kaart was echt ideaal in Iran. Lopend vanaf onze grot, (onze kamer ligt 16 treden naar beneden) gaan we naar de Masjed-eAgha Borzorg moskee. Een hele mooie moskee met een grote binnentuin. Verderop in een steeg drinken we thee, later weer een lunch…..Tijd voor de Sultan Mir Ahmad, een badhuis, prachtig gerestaureerd, en met een geweldig uitzicht op het dak over de stad. De entreeticket is een combinatieticket voor nog 2 historische huizen. Onderweg worden we nog uitgenodigd om in een moskee te kijken. De gids/beheerder/ geestelijk leider/koran-docent/koran-leerling in gewaad en met tulband geeft uitleg over de inrichting en het geloof. Wij kunnen ondertussen allerlei vragen stellen, best wel interessant dus. Saai is het niet, door alle vooroordelen komt er gelukkig wel wat humor voorbij. Later drinken we samen thee op de grond met nog 2 aanwezigen.Met veel respect en met meer kennis verlaten we de moskee. Ina weer door de vrouwen in/uitgang, ik door de hoofdingang…..Dan staat het Khan-e Tabatabaei huis als laatste op de planning. ook weer een prachtig historisch huis, en we hebben geluk, de zon schijnt door de gekleurde ramen wat een geweldig gezicht is. Dit was Kashan, dit was de rondreis door Iran. Morgen checken we om 1200 uur uit en nemen de taxi naar het Ibis hotel vlakbij het vliegveld. De planning is dat we dan rond 0100 uur daar weggaan om en 05.50 gaan vliegen naar Wenen. Daar hebben we een overstaptijd van 1 uur…...wordt vervolgd. Het uploaden van foto`s lukt helaas niet echt.

Happy Nowruz Mobarak!

Esfahan

Shiraz, vrijdag 15 maart. Na Teheran en Mashhad is het de grootste stad van het land en met haar ligging aan de zijderoute is de stad super populair. De halve wereld in één stad. Door de verschillende volkeren die in de loop der tijd naar Isfahan zijn gekomen wordt Isfahan ook wel ‘de halve wereld’ genoemd. Hiermee wordt bedoelt dat je wanneer je in Isfahan bent geweest de halve wereld hebt gezien. Want in Isfahan wonen niet alleen Iraniërs, maar ook veel Armeniërs en Joden. In de tijd dat Esfahan nog de hoofdstad was van Perzië werd het grootste plein van het land aangelegd: het Nasq-e Jahan plein. Het plein was ooit bedoeld als sportveld voor de populaire sport polo, maar werd al snel het handelshart van Esfahan. Na de Iraanse revolutie in 1978 werd de naam veranderd in Meidan Emam plein. De bazaar van Esfahan is één van de oudste en grootste overdekte markten in het Midden-Oosten. Het labyrint van gewelfde tunnels met sierlijke koepels wordt verlicht door gaten in het dak die een straal van licht binnenlaten. Esfahan is de stad van de bruggen. Dwars door de stad stroomt de Zayandeh rivier. Er liggen 11 bruggen over het water. De bekendste is de Si-o-She Pol, wat zoiets als ‘de burg met 33 bogen’ betekent. Na een nacht met dikke regenbuien en wind (dus niet alleen in Nederland mensen, niet zo klagen daar…) gaan we voor het ontbijt in Niayesh hotel, een mooie plek in het centrum. Het is vandaag wat kouder, er staat wind en er zijn wolken. Een mooie dag om te reizen, vandaag is het hier ”zondag” dus er is minder drukte op de weg. Geen zon betekent echter ook dat de verwarming in taxi`s en bussen maximaal aan staat. Om 1030 pakken we de taxi naar het busstation voor de bus naar Esfahan. De bus staat op tijd klaar maar vertrekt toch weer later, hij pakt onderweg nog wat mensen op en gaat dan naar de snelweg. Het landschap zie je steeds maar weer veranderen, al is de omgeving van Shiraz wel veel groener in de dalen, vast prachtig in het voorjaar. Onderweg zie je de bergen veranderen, en naarmate we dichter bij Esfahan komen wordt het droger en komt de woestijn terug. De verwachte aankomsttijd ligt op 1800 uur, dus een dikke 6 uur rijden. Op de snelwegen in Iran zijn regelmatig polite posten waar het verkeer wordt gecontroleerd. Vandaag is onze bus aan de beurt. Iedereen mag de bus uit, we zien mensen met grote geweren over de schouders. Nu moeten we vast tegen de muur staan zeg ik tegen Ina, het is afgelopen….Insjallah (bij Gods wil). Wij de bus uit en de drugshond er in. Ook de bagage onderin wordt nagekeken. Later worden nog 2 passagiers met hun handbagage apart genomen. Alles gaat goed en na een klein halfuur mag de bus weer verder. Zouden ze in Nederland ook maar moeten gaan doen….In het donker komen we aan, het busstation ligt weer aan de rand van de stad, en vanuit hier nemen we een taxi. “Where are you from? Holland ? good! van Basten, voetbal”. Nederlanders staan goed aangeschreven in Iran, dat merk je iedere keer weer. Wat direct opvalt is dat het hier zo schoon lijkt. Het Mahbibi hostel hebben we gereserveerd voor 4 nachten en ligt in het centrum. De eerste indruk is zo grappig, de jonge medewerkers staan te lachen en giechelen en heten ons welkom. Ze bieden alle hulp aan en tevens vieren ze de verjaardag van het hostel vanavond, wij zijn ook uitgenodigd. maar we gaan eerst wat eten. Hier vlakbij lopen we de Iraanse MacDonalds in en eten voor het eerst patat en een hamburger. Het loopt hier ook snel vol. Als je hier zou zitten zou je niet geloven dat je met al je vooroordelen over oorlog en boze geestelijke leiders in Iran zou zitten. Het ziet gewoon net als iedere andere moderne stad. De mensen lijken gelukkig, zijn modern, en vooral leuk met elkaar. Ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen, beleefd, behulpzaam. Ook hier valt het op: het is zo schoon. Zo anders allemaal dan hiervoor. We zijn gerust wel wat gewend en Iran heeft het best wel goed voor elkaar. Maar de wc`s in eetgelegenheden, als ze er al zijn, zijn waanzinnig smerig, net als alle toiletten bij busstations. Soms vind je het zonde dat je er met je schoenen in staat..pis en stank. maar we hebben het eerder meegemaakt dus het is niet nieuw. We zijn in Esfahan, de halve wereld, we hebben een mooie ruime en schone kamer, morgen zullen we de stad bij daglicht zien.

Lonely Planet:

“Welcome to what could be the friendliest country on earth. Iran is the jewel in islams`s crown, combining glorious architecture with a warm- hearted welcome”

Esfahan, zaterdag 16 maart. Vandaag voelt het als vakantie…..het is warmer, de zon schijnt, en we hebben niets gepland vandaag, heerlijk. We zitten op een leuke plek, en met onze leeftijd gaat het gemiddelde hier wel flink omhoog. Het is weer een echt hostel zoals we dat “vroeger” in Azie wel bezochten alleen hebben we nu wel een ruime lichte kamer met eigen wc en douche. Een rustige ochtend, beneden halen we cappuccino`s en latte`s, zitten voor onze kamer in de zon met uitzicht op de binnenplaats. We praten met Fransen, Belgen, Russen, Zweden, Australiers en Oostenrijkers. Voordeel van dit hostel is dat je vaak ter plekke je tickets kunt boeken, wij regelen gelijk voor dinsdag de bustickets naar Kashan, de laatste plek van dit avontuur. De trein had onze voorkeur maar deze gaat niet op dinsdag, jammer, volgende keer dan maar. Inmiddels weten we waar we zitten in de stad, en dat is heel dicht bij alle leuke dingen. Lopend gaan we eerst naar het Naqsh-e Jahan( imam) Square, een van de grootste publieke pleinen van de wereld en ook weer Unesco geregistreerd, en meet 512 x 163 meter. Veel groen en de mensen zitten op bankjes of picknicken op het gras. Rondom zijn er vooral veel “art- gallery s ” en tapijten winkels. Esfahan is het meest toeristisch tot nu toe. Op veel meer plekken kun je eten of koffie drinken. Wij gaan lunchen en bestellen een lamsvlees stoofpot met brood. Op straat worden we vaker aangesproken om thee te drinken en uitleg te krijgen over tapijten. Het is maar een Hollandse gedachte dat we meteen moeten kopen, verklaard iemand die ons aanspreekt….. drink toch thee met ons! Je kunt ook met VISA betalen en we kunnen het zelfs opsturen. Wij wachten nog steeds op een eieren doppen/gelakt beeld uit Thailand van 25 jaar terug….Meerder keren worden we nu aangesproken en allemaal hebben ze in Holland gestudeerd op de universiteit van Wageningen, Delft of Leiden. Dus dat zijn die Iraniers die Nederland in de gaten wil houden, precies wat ik gisteravond op de NOS nieuwssite heb gelezen. Daar gaat onze nucleaire kennis dus, die gebruiken ze hier vast voor wapens…. Sommige spreken wat Nederlands: tot ziens, allemachtig prachtig en doei. Tegelijk bezoeken we de Masjed-e Shah moskee, de moskee van de sjah, bekend van zijn blauwe mozaik tegel. Gebouwd in 1611 in opdracht van sjah Abbas de Grote. We zijn op tijd terug in het hostel, drinken wat thee, luieren met de telefoon in ons hand en gaan nog even naar de supermarkt aan de overkant. Vanavond eten we “gezamelijk” met alle gasten hier in het hostel, wij zijn echt mensen die ons overal heel makkelijk bij aansluiten (maar dat wisten jullie vast wel……..haha).

Esfahan, zondag 17 maart, (in iran is het 26 december 1397, dus 5 dagen voor het nieuwe jaar 1398). Een nieuwe dag in Esfahan, het is de koudste dag van deze reis en het regent, echt Nederlands weer dus. Lekker in bed liggen, beker koffie op de kamer, nieuws lezen, ontbijten en later halen we weer een latte en een cappuccino. Ochtendritueel… Bazaar-e Bozorg, dat is de planning voor vandaag, Echter beginnen we te twijfelen of we hier worden afgezet met de taxi, de communicatie was niet helemaal helder. We rekenen 200.000 Riaal af. Ja, je leest het goed, hier in Esfahan zijn de prijzen het dubbele, vast omdat het de meest toeristische stad is van Iran. En dat is te merken. Een taxirit kost geen 0,75-1,00 euro maar nu wel 3 euro. Ook uit eten gaan kost al snel een miljoen (6,5 euro). maar daarvoor zit je wel in een van de leukste steden. Iran: dat is ook het delen van je eten. Wij zitten aan een tafel voor 6 te eten, dan komen er nog 2 bij. Als hun eten op tafel staat kijk je toch even wat ze besteld hebben. Dan vragen ze of we ook wat willen hebben. Natuurlijk wijs je dat beleefd af, maar het is wel hun cultuur. De bazaars beginnen op elkaar te lijken als je wat langer reist, maar de mensen maken het vandaag ook weer geweldig. Ina koopt wat kleding voor de kleinkinderen. De verkoper heeft wat hulp nodig met zijn Engels en even later staan er al weer 3 mannen bij. Allemaal vrolijk pratend en vol humor, we maken nog een foto en dan kunnen we weer door. Het paleis Kakh-e Ali Qapu bezoeken we nog, deze ligt aan de rand van het Iman square, het geeft het beste uitzicht over het plein. Ook Esfahan heeft leuke hippe koffiebars, hier drinken we koffie en verse sappen. Dit is een vakantie zonder bier en wijn, maar wel met veel andere lekkere drankjes, dus zonder alcohol lukt het prima. Omdat de geheugenkaart van het fototoestel vol zit kopen we nog een nieuwe kaart. Even snel kopen en afrekenen is er weer niet bij, dat past niet in deze cultuur. Deze gepensioneerde helikopter piloot uit het leger vertelt over de beperkingen in Iran en de gevolgen van de sancties. Wij zien vriendelijke mensen, geen armoede, en een welvarend land. Met een nieuwe geheugenkaart en 2 handen vol snoep kunnen we weer verder. Iran, het is een bijzonder land.

Esfahan, maandag 18 maart. De laatste dag in Esfahan, morgen nemen we de bus naar Kashan om deze reis af te sluiten. Vandaag willen we naar de Armeense wijke Jolfa. Het historische centrum voor de Armeniers is de Kelisa-ye Vank kerk. De muren zijn rijk gedecoreerd met allerlei afbeeldingen. Ernaast bezoeken we het museum, hierin is veel informatie over de genocide van de Armeniers door het Ottomaanse Rijk rond 1915. Wel eens wat van gehoord over het wel of niet erkennen daarvan door Nederland, nu weten we er wat meer van. Terug lopen we over de Si-o-Seh Pol brug, 298 meter lang en gebouwd in 1599., het is een populaire ontmoetingsplaats en een mooie plek om de zon onder te zien gaan. Vandaag is er echter niet zoveel zon en we wachten het niet af tot het donker wordt, alhoewel de brug dan wel heel mooi verlicht is. Dit romantische moment moeten we ergens anders maar gaan houden. Vorige maand was het een uniek moment, er stroomde water door de rivier, op you tube waren er video`s van te zien. nu is het weer helemaal droog. Morgen gaan we om 11.00 met de bus naar Kashan, een rit van ongeveer 3 uur. We hebben 2 nachten geboekt in het Darbe Bagh Residence waar we in het begin van deze reis ook zijn geweest. Nog even 2 dagen relaxen voordat we naar het vliegveld gaan. en wellicht pakken we nog wat mee van de nieuwjaarswisseling.

Shiraz

Kerman / Shiraz, maandag 11 maart. Vandaag staat er een lange busreis gepland. We zijn daarom blij dat deze geen 8, volgens de Lonely Planet, maar 6 uur duurt zoals de verkoopster vertelde. We hebben geen haast vanmorgen. Echter was Eli van Golden Days zo slim om toch weer om 8 uur op de deur te kloppen dat het ontbijt klaar stond, ggggrrr. Onze planning was om 1030 weg te gaan, Eli denkt dat 1000 uur beter is, dus staan we om 1000 uur klaar. Uiteindelijk vertrekken we om 1030…….maar alle lof voor Eli, een slimme jonge vrouwelijke manager met veel humor, alleen snapt ze niets goudvissen. Kerman heeft rustige brede wegen dus we zijn snel bij het busstation. Kaarten hebben we al en dus alle tijd om wat brood en drinken te kopen. Het blijft wel onduidelijk welke bus op welk perron zal staan. We vragen hier en daar wat, we moeten maar rustig gaan zitten, komt goed. De geplande vertrektijd van 1130 is inmiddels al ruim voorbij. Uiteindelijk vertrekken we om 1215 zonder enige reden van vertraging. De bus is goed, heel veel ruimte, grote stoelen en verstelbare voetsteunen en je ontvangt een snackpakket met drinken, flesjes water enz. Kerman was een mooie plek, je maakt grote afstanden, maar dit was goed. Kom je hier over 6 a 8 weken dan is er heel veel groen met bloeiende fruitbomen. Een paar keer is er een stop onderweg om wat te kopen en naar het toilet te gaan. Maar het gaat wel langer duren vandaag….. op de gps van de mobiel is de verwachte aankomsttijd inmiddels al 2000 uur geworden. Je kunt er niets aan doen, het is gewoon zo, dus prima toch? Het landschap is geweldig, vanaf Kerman tot aan het donker werd, zo rond 1830, hebben we een steeds wisselende natuur gezien. Dit deel is weer heel anders, wat een prachtig land. Om 2100 uur krijgen we de sleutel van onze kamer van het Niayesh Boutique Hotel. Een hele kleine kamer maar met een flinke douche en wc, en op loopafstand van het centrum van de stad. Het voordeel van zo`n guesthouse is weer dat je vanuit hier alles kunt regelen en dat het contact veel makkelijker gaat dan in een groter hotel. Hier zitten we voor 30 euro, een hotelkamer in een betonblok kost ongeveer 55 euro.

Shiraz, dinsdag 12 maart. Een flink 2 persoons bed waarin we slapen neemt bijna alle ruimte in van de kamer. We hebben hier goed geslapen, het is een fijne plek. Boven kunnen we ontbijten, en het ziet er allemaal weer goed uit, wat een keuze allemaal. Vandaag gaan we eerst wat plekken in de stad bezoeken. Er zijn een aantal plekken die je gezien moet hebben. Als eerste naar het graf van Hafez. De Tombe van Hafez is een graftombe die gewijd is aan de dichter Hafez. Hij wordt beschouwd als een van de grootste dichters ter wereld. De Tombe van Hafez wordt iedere dag nog druk bezocht door Iraniërs. Zij lezen hardop zijn gedichten en raken zijn graf aan. Iedere Iraniër heeft een gedichtenbundel van Hafez in huis. Hafez werd in 1315 in Shiraz geboren en stierf in 1390, ook in Shiraz. Al tijdens zijn leven was Hafez geliefd onder de Iraanse bevolking. In Iran wordt hij de Shakespeare van de Perzische literatuur genoemd. bovendien is de plek heel mooi, veel bomen, planten, en vijvers. met de taxi gaan we naar de tweede plek. De Bagh-e Naranjestan, een grote tuin genoemd naar de sinaasappelbomen die er staan. Het paleis was van de rijke Qajar-Era familie, veel spiegels, en bovendien heel mooi geschilderd. Plek 3 is de Masjed-e Nasir-al-Molk moskee, de meest gefotografeerde moskee van zuid Iran. We worden onderweg nog gevraagd waarom we op dit tijdstip (1530 uur) daar naar toe gaan. Het beste is tussen 7 en 10 uur als de zon dan door de gekleurde ramen schijnt. In iedere reisgids of op het internet zie de afbeeldingen van deze moskee, de prachtige kleuren door de ramen en de reflectie daarvan op de tapijten. We gaan toch, morgenochtend staan er volgens ons bussen vol op deze plek.Terug kunnen het lopend redden. De straten zijn druk, en de auto`s vechten weer voor iedere centimeter. Normaal zouden er veel winkels dicht zijn in de middag, maar omdat Noroez dichterbij komt is alles open, zelfs nog later in de avond. Het is overal druk, vergelijk het met onze kerstinkopen. Shiraz is een stad met een inwonertal van 1,5 miljoen en is het de op vijf na grootste stad van het land. Het is de hoofdstad van de provincie F?rs en een van de oudste handelssteden van Iran. De stad heeft als bijnaam 'de stad van rozen en nachtegalen' en staat bekend als de stad van de dichters, literatuur, wijn en bloemen. Shiraz ligt op een groene vlakte aan de voet van het Zagrosgebergte, op een hoogte van ongeveer 1500 meter boven zeeniveau. Door het noorden van de stad stroomt de rivier de Roodkhaneye Khoshk, die een deel van het jaar droogvalt en uitmondt in het Maharloomeer. De stad ligt in een gebied met een gematigd klimaat met regelmatige seizoenen. Morgen gaan we met een facebook vriend/ gids van Ina naar Persepolis, een van de grootste wereldwonderen. Hiermee heeft ze de laatste maanden al contact gehad en morgen gaan we hem ontmoeten. Ook de bus tickets voor vrijdag naar Isfahan zijn geregeld. de laatste grote afstand per bus, geen 8 maar 6 uur schijnt het…..

Shiraz, woensdag 13 maart. We zijn inmiddels 2 weken onderweg, de rugzakken zijn onze beste vrienden geworden. Wellicht door ervaring gaat het allemaal zo makkelijk, alles is in zeer korte tijd weer ingepakt voor een volgende plek. Wat zou een volgende bestemming kunnen zijn, wat is er nog uniek? wat kan Iran nog overtreffen? Na het ontbijt zorgen we dat we om 1000 uur klaar staan om opgehaald te worden door Ina`s facebook gids. We schudden de handen en maken kennis met hem. Hij is een officiele tour guide van Iran, heeft er 7 maanden voor geleerd, examen gedaan en is herkenbaar aan zijn badge om zijn nek met foto. Dit is allemaal heel goed geregeld in Iran. De rit gaat naar Persepolis en Necropolis. Persepolis is een door Darius gebouwde nederzetting, het heette vroeger Parsa. Persepolis is de Griekse naam en betekent Stad van de Perzen. Het is een werelderfgoed en een van de grootste toeristische plekken van Iran. Vooral nu het volgende week Noroez is wordt weer alles op en top gemaakt. Onze gids heeft er veel van vertelt, veel dingen zijn best wel duidelijker geworden, maar alle geschiedenis vergeet je toch weer snel. We zijn er geweest! Hierna rijden we naar Necropolis of Naqsh-e Rustam. Het is een archeologische vindplaats met reliefs. Het ligt 12 kilometer van Persepolis. Hier zijn 4 tombes van koningen in de rotswanden. Interessant om te zien, maar de concentratie verdwijnt door het lopen en de warmte. In Shiraz nemen we afscheid van onze gids, we betalen hem royaal en geven nog een blik Hollandse stroopwafels aan hem. Weer een leuke dag gehad maar we voelen ons toch minder vrij met een gids om ons heen. Meestal hebben Nederlanders geen gids nodig in het buitenland, wellicht omdat het geld kost. Het hostel in Isfanhan moeten we nog om boeken omdat we het schema veranderd hebben. Omdat we nog voor het hoogseizoen zitten lukte dit ook weer. Na Noroez, 21 maart het begin van de lente, zijn de lagere scholen vrij en is het overal druk.

Shiraz, donderdag 14 maart. Blij dat we vandaag weer niets gepland hebben. We zijn later uit bed, ontbijten rustig, en drinken samen koffie voor onze kamer in de zon, perfect toch? Shiraz is een hele drukke stad met ruim 1.5 miljoen mensen. We pakken de taxi om naar Bagh-e Eram te gaan. Beroemd door al zijn cypress bomen en het is ook een Unesco geregistreerde tuin. Om alle mooie dingen in bloei te zien staan zijn we echt te vroeg, maar het is heerlijk om door de tuin te lopen. Lunchen doen we in café Arem, Vandaag is dat (weer) een bord rijst met ditmaal een salade en (zoute) karnemelk. Vervolgens weer in de taxi, de afstanden zijn te groot om te lopen en voor soms nog geen euro per rit kom je makkelijk door de stad, bij Bazar-e Vakil stappen we uit en lopen door de autoloze straat. volop drukte hier weer, het is immers een week voor Noroez. Na wat aankopen in de bazaar drinken we muntthee en houden weer een taxi aan. Je blijft je maar verbazen dat alles zo spotgoedkoop is. Het avond eten vinden we hier moeilijk, de keuze is overal erg beperkt en vaak hetzelfde. Vanavond vinden we een kleine snack winkel waar we een dubieuze pizza eten, maar zo belangrijk is het allemaal niet. de mensen hier in Iran maken je iedere dag blij, en daar gaat het om. Morgen om 1130 gaan we met de VIP bus naar Isfahan en we zien wel weer hoe laat dat wordt. Er zijn 4 nachten gereserveerd in het Mahbibi hostel. Shiraz is een mooie stad, wellicht nog mooier in de lente, en de drukte ontvlucht je door naar de mooie tuinen te gaan. En ben je van plan om hier heen te gaan dan kunnen we je het Niayesh guesthouse aanbevelen. De laatste foto`s van vandaag staan erbij.

Kerman

Kerman, vrijdag 8 maart. Vandaag is het weer een reisdag en dat betekent op tijd uit bed. We konden eerder ontbijten, goed geregeld van Shaarbaf. De taxi pakken we om 0800 naar het busstation voor Kerman, ongeveer een half uur rijden. We treffen ook een paar andere toeristen op het station naar Kerman. Een half uur later dan gepland vliegen we business class over de weg naar Kerman. de VIP bussen zijn echt geweldig om te reizen door Iran, Heel goedkoop, snel, en super luxe. Rondom Yazd is het wat drukker. Eenmaal op de 4 baansweg is het uitzicht niet spannend. Er is veel vuil langs de wegen in Iran. Bouwafval, puin, maar vooral veel plastic en glas. Vooral die dunne plastic draagtasje zie je overal liggen. Verder naar Kerman toe verandert het landschap naar zand en bergen. Ook hier ligt het busstation weer aan de rand van de stad. De taxi`s staan buiten het terrein van de bussen, dus je wordt niet direct aangesproken. We zijn de laatste van de bus die een taxi nodig heeft, helaas zijn de gele taxi`s “op”. Een man op leeftijd heeft ook een taxi zegt hij. Wat maakt het uit, wij bij hem in de auto. Nu wisten we al dat in Kerman nog maar weinig Engels wordt gesproken, maar onze “taximan” spreekt helemaal geen Engels. We hadden het adres van het hotel achteraf toch in Farsi moeten regelen…..we rijden de stad in en hij brengt ons naar een hotel die we net niet moeten hebben. Ook hier kunnen ze ons niet helpen met de naam Golden Days, en zelfs niet met de straat. Deze heb ik helaas ook niet in Farsi. Gevolg: een hoop gebaar en gepraat, hij doet maar. Hij steekt nog een sigaret op in de auto, stress? Dit hebben we al eerder bij een rit vanaf Jakarta meegemaakt. We blijven net zo lang op die achterbank zitten totdat we er zijn, zoek het maar uit! Toch begin je zelf ook nog te twijfelen of we met dit hotel wel in de goede plaats zitten. Na heel veel vragen, het telefoongebruik om online Nederlands naar Farsi te vertalen, en het tevergeefs bellen naar naar hotel denk je bijna dat het niet gaat lukken. Weg 150 euro, ga maar wat nieuws zoeken….uiteindelijk weet hij een straat te vinden die zo heet, maar geen hotel te zien. De gps geeft wel aan dat we er zijn. Ik stap uit, loop naar een deur en zie dat het een soort appartementencomplex is. Niemand te zien, terug naar de weg en op alle bellen drukken. en ja hoor er komen 2 vrouwen aan die zeggen dat we goed zitten. nergens een naam of maar iets waarvan je kunt zien dat dit een hotel is. Hoera, het is gelukt! We worden heel goed ontvangen, krijgen thee, en vullen wat formulieren in. De jonge vrouwelijke manager spreekt wel goed Engels en vertelt ons het nodige. Wij leggen haar uit dat goudvissen ook eten nodig hebben…..ze heeft een kom goudvissen geregeld voor Noroez, het nieuwjaar. Deze bewaard ze in de koelkast anders worden ze te warm….eten geven? Ze hoopt dat ze het redden tot nieuwjaar,

Kerman, zaterdag 9 maart. Om 0900 hebben we het meest luxe ontbijt tot nu toe. Het is een mooie rustige kamer. Zo wisselen we steeds weer van simpele guesthouses naar de wat luxere. Zonder enige verplichtingen lopen we vandaag naar een drukke straat en pakken de taxi naar Bazar-E Sartasari. Het is een van de oudste van iran. De langste doorgang is bijna 1,5 kilometer en het is zeker de mooiste tot nu toe. Het leuke is toch weer het contact met de mensen. In de bazaar proeven we wat noten en krijgen een hele uitleg van allerlei kruiden die we ook proeven. Wat zijn die Iraniers toch geweldige mensen. Het is steeds weer erg leuk om wat te praten voor zo ver dat lukt. Kerman lijkt een modernere stad. De wegen zijn breed, schoon en het is minder druk dan hiervoor. Het verkeer is heel chaotisch, iedereen wil snel, strepen op de weg? afsnijden? alles kan hier. De auto`s zijn smerig en zitten vol deuken. Het is hier een mix van andere culturen vanuit het oosten. We zitten nu ongeveer maar 350 kilometer van de grens van Pakistan en Afghanistan. Verder gaan we niet. Meer naar het oosten reizen wordt in verband met de veiligheid afgeraden door de narcotica conflicten en minder toezicht van politie. Buienradar klopt ook niet echt vandaag, het zou veel warmer moeten zijn. Morgen wordt zelfs sneeuw verwacht. Maar niet in de woestijn want daar gaan wij morgen heen. Er is een tour bij Mr Bahrami geboekt, een gepensioneerde docent. Ook moeten we nog bustickets kopen om maandag naar Shiraz te gaan. Een lange zit van 8 uur. Stiekem hebben we even gekeken om dit te gaan vliegen, maar op maandag lukt dit niet. Of het verantwoord is om te vliegen met een Iraanse maatschappij? We zullen er niet achter komen. Voor het eerst proberen we de Mah Card te checken om te kijken hoeveel saldo er nog op staat. Dat zou bij iedere atm kunnen, maar dat durven we nog niet. Bang dat de pas niet terugkomt…..Als we een bank binnenlopen voor hulp staan we even later alweer met een hele groep mensen. De kaart gaat in de machine en het saldo wordt keurig geprint. De engelstalige manager loopt met ons naar buiten en geeft nog een demo op de atm in de muur. Wat een hulp allemaal weer! Het saldo verbaasd ons wel. we gebruiken deze kaart zoveel mogelijk, gewoon omdat het super handig is. Eerst waren we een beetje bang om je kaart en code maar steeds af te geven, maar er wordt totaal geen misbruik van gemaakt. Ook zijn we in staat om de Farsi kassabon te lezen. Van de 10.000.000 staat er nog 9.000.000 op. We zijn dus nog steeds multimiljonair. Eten doen we vanavond in het Keykhosro guesthouse, een bekende plek onder reizigers. Met een briefje in de hand (een tekening en in het Farsi) lopen we een stukje terug. Zo zouden we op een plek moeten komen waar we de tickets kunnen kopen. Mooi, mevrouw spreekt geen woord engels….alles in het Farsi dus. Met behulp van de vertaal app komen we steeds een beetje verder. De cijfers in het Farsi kunnen we wel op het beeldscherm ontcijferen. We kiezen de VIP bus van 1130, aankomst 1730, dus dat blijkt 2 uur minder te zijn? We vragen nog of ze het busstation in het Farsi wil opschrijven en bedanken haar voor haar hulp. Wij blij en mevrouw lacht ook weer. Het duurt even maar dan hebben we het toch weer voor elkaar. We geven de taxichauffeur weer een briefje waar we naartoe moeten en zo komen we weer bij Golden Days uit.

Kerman, zondag 10 maart. Vandaag op tijd eruit want het ontbijt staat om 0800 gepland, maar niet door ons. Er zijn nog meer gasten en samen zitten we aan 1 tafel. Rond 11 uur nemen we de taxi naar het Keykhosro guesthouse waar meneer Bahrami ons ophaalt. We luisteren geduldig naar zijn informatie die hij onderweg geeft over de omgeving. Tussentijds iets vragen wordt niet gewaardeerd, ook op meer persoonlijke vragen weet hij met een omweg toch weer andere antwoorden te geven. De 72 jarige gepensioneerde docent meneer Bahrami wil dat er geluisterd wordt en dat je doet wat hij zegt. Na 2,5 uur rijden komen we aan de de Kaluts. Begonnen in Kerman met bewolking, regen en natte sneeuw en dan door de bergen waar echt heel veel sneeuw ligt. Bij de kaluts breekt de zon door en staat er een harde wind.

De heetste plek op aarde is de Dasht-e Lut woestijn in Iran. De hoogst gemeten temperatuur was in 2005: 70,7 graden Celcius! De woestijn kent een bijzonder natuurfenomeen, de zogenaamde kaluts. Dit zijn een soort zandkastelen die tot zo'n 60 meter hoog kunnen worden. Ze zijn door de eeuwen heen ontstaan als gevolg van erosie. De kaluts liggen ruim 170 kilometer ten oosten van de stad Kerman. Vanwege de verzengende hitte kun je er alleen in de winter en het voor- en najaar naartoe. In de woestijn eten we van de meegebrachte rijst en tonijn met brood. Er zijn nog 2 fotomomenten. Dit is echt een hele bijzondere en unieke plek en omdat de zon al wat ondergaat ziet het er allemaal prachtig uit. Om 17:45 gaat de zon onder en we moeten dik 2 uur rijden. In het donker door de bergen met sneeuw en met gevaarlijk verkeer. Auto`s met gekleurde stadslichtjes, of zelf nog geen lichten en inhalen waar wij vinden dat het zelfmoord is. Meneer Bahrami begint zachtjes te zingen, of zijn het woorden uit de Koran? Gaan we nu allemaal dood op deze weg? Gelukkig komen we zonder ongelukken in Kerman aan. Vandaag hebben we weer 3 ongelukken gezien op de weg, hoe kan het ook anders? We betalen meneer B. voor zijn diensten vandaag, Jammer we hadden geen klik met elkaar. Ina komt aan de praat met een journaliste die wist dat we vandaag op pad waren. De memorycard gaat uit het fototoestel en Ina en Mahboobeh zijn een tijdje bezig op haar werkplek. Ze wil foto`s van Ina gebruiken. Als dank brengt ze ons terug met haar eigen auto naar Golden Days. Iedere dag in Iran is verrassend, we hebben geen vakantie, we reizen en ontdekken de wereld.

Kerman of Kirman is een stad in Iran. Het is de hoofdstad van de provincie Kerm?n. De stad is gelegen in het zuidoosten van Iran en heeft een bevolking van 534.000 personen. Kerman werd bezocht door Marco Polo, die van hieruit naar het noorden trok. De VOC had in Kerm?n een handelspost. De afstand tot Teheran is meer dan 1000 kilometer en de stad werd gesticht in de 4e eeuw en had grote betekenis voor de mensen die veel reizen langs de handelsroutes tussen Iran en India. Door de eeuwen heen hebben andere meesters geheerst over de stad, zoals Arabieren, Seltsjoeken en Mongolen.Tot een paar jaar geleden was Kerman een goed vertrekpunt voor diegenen die de oude vestingstad Bam wilden bezoeken, ongeveer 200 kilometer naar het zuiden. Bam was één van de grootste toeristische attracties in Iran, maar werd verwoest door een aardbeving rond Kerstmis 2003, waarbij 10.000 mensen om het leven kwamen. De stad Kerman heeft vandaag de dag een aangename sfeer met moskeeën, huizenblokken met bazaars en theehuizen. De tapijtproductie is al lange tijd een belangrijke bedrijfstak en tapijten uit Kerman zijn gemakkelijk te herkennen. De grondkleur is vaak rood, en het patroon wordt gedomineerd door een centraal geplaatst medaillon in combinatie met een brede rand gevuld met bloemen. De tapijten die werden vervaardigd voor de Eerste Wereldoorlog hebben meestal andere motieven, zoals bomen, en dieren.

Yazd

Yazd, woensdag 6 maart. Het guesthouse ligt in het oude deel van de stad. We slapen op een plek van meer dan 5000 jaar oud! Vooraf is het allemaal moeilijk kiezen waar je wilt gaan slapen. Afgelopen maanden zijn we veel aan het zoeken geweest op allerlei sites en hebben we beoordelingen gelezen. Uiteindelijk maak je een keuze, dit is weer een goede geweest. Het oude deel is een doolhof van kleine en nauwe straatjes, precies zoals een toeristische folder van Yazd er uit ziet. Gelukkig heeft Yassin in Tehran nog maps.me op mijn telefoon gedownload. Een offline site, dus verdwalen lukt niet in iran. Het is hier rustig, alleen bij de grotere bezienswaardigheden staan soms bussen met toeristen. Vandaag doen we niet zoveel. Na het ontbijt lopen we richting de Masjed E Jameh moskee. We eten en drinken wat op verschillende plekken. Wat echt geweldig is dat alle sappen, thee, koffie of wat je ook besteld met de grootst mogelijke zorg wordt gedaan. Onderweg worden we nog aangesproken door een “taxi driver”. Ik weet het niet, maar we maken een deal voor 30 euro. Morgenochtend gaan we met hem op weg naar Karanaq, Chak-Chak en Meybod. Drie bijzondere plaatsen rondom Yazd. Ook regelen we 2 bus kaarten naar Kerman bij een reisburo hier vlakbij. Uiteraard wel wat duurder maar minder ingewikkeld om eerst naar het busstation te gaan. Vrijdag om 0845 stappen we weer in een VIP bus voor een rit van 5 uur, kosten 600.000 RIaal/ 4 Euro voor ons beide, vertrek op 17/12/1397. Nog 14 dagen te gaan, dan is het nieuwjaar en gaan we naar 1398. We komen al bakken met goudvissen tegen in de straten, daarover later meer. Dus als iemand dit leest en je hebt nog geen vakantiebestemming: ga naar Iran! het is er spotgoedkoop en je treft er de vriendelijkste mensen van de wereld.

Yazd, donderdag 7 maart. Vandaag hebben we afgesproken met de taxichauffeur, hij komt ons om 0930 hier afhalen bij het Shaarbaf hotel. Het is niet echt een “hotel”, meer een goedkoop guesthouse….de plek is super, midden in het oude centrum, de kamer klein, de douche werkt slecht, net als de wifi, en de bedden zijn hopeloos. Maar wat hebben we hier een leuke tijd in Yazd. zeg sa-laam, lach erbij en je hebt hier nieuwe vrienden in Iran! Onze taxi man spreekt slecht Engels, we zien het wel. We hebben reiservaring genoeg, we worden niet snel meer ergens nerveus van. Ontspan en laat het over je heen komen. Na ruim een uur rijden komen we aan bij de plaats Meybod, 52 kilometer ten noorden van Yazd. Op diiverse plekken zijn 1800 jaar oude huizen en kastelen van stenen en “modder” die gerestaureerd worden. Ina maakt weer hele fraaie foto`s hier. Een stukje verderop lopen we langs wat musea en kopen nog een kleedje. We zien ter plekke hoe deze gemaakt worden. De volgende stop is Chak Chak. Hoog boven de woestijn, onder een klif, is het de heilige plaats van de Zoroastrians. Het verhaal gaat dat de toenmalige prinses haar staf van de klif gooide en toen begon het water weer te druppelen na een lange periode van droogte. Chak Chak betekent zoiets als druppel druppel. Het was in ieder geval een enorm klim om via de trappen boven te komen, Zweetdruppels dus. Voordat we naar de laatste plek gaan eten we eerst nog wat samen. Soms lijkt het net alsof je weer ergens in Azie zit. Ook deze plek is erg smerig, maar we hebben wel eens gezegd op vorige reizen: hoe beroerder de plek, des te beter is het eten….Vaak weten de mensen al dat we, gezien mijn lengte, uit Holland komen, en dat is very good! Zo hebben we snel contact met mensen en vaak is de humor hetzelfde. Rond 1600 uur zit het erop. We zijn moe en blij dat we terug zijn. Ook het verkeer blijft een uitdaging, we horen getallen van 45 doden per dag in iran. Vandaag hebben we 2 ongelukken gezien en en elkaar een paar keer even aangekeken bij het inhalen met onze taxi….Morgen gaan we om 0845 met de bus naar Kerman, een rit van 5 uur. Ook besluiten we het einde van de vakantie anders in te delen. We nemen Kashan als laatste in plaats van Tehran. Zojuist hebben we weer 2 nachten geboekt via Apochi in Kashan. Dat blijft wel een favoriete plek. De laatste donderdag willen we dan in een hotel bij het vliegveld blijven. Rechtstreek via Ibis of Novotel kost ongeveer 100 euro, veel te duur. We zoeken diverse sites af en komen op het volgende. We zitten in iran, onze vpn account gaat via Zwitserland, we komen uit op een Spaanse website, daar boeken we het Ibis hotel voor 46 euro,

De geschiedenis van Yazd gaat ruim 5000 jaar terug in de tijd. Jarenlang heeft de stad gediend als het centrum van het Zoroastrisme, de oudste religie ter wereld (10e eeuw v.C.), tot de Arabische invasie in Iran. Hierdoor kun je in Yazd nog vele sporen vinden van het Zoroastrisme, waar Iraanse cultuur en tradities voor een groot deel uit voortkomen. Om de Iraanse cultuur te begrijpen is begrip voor het Zoroastrisme van belang. De religie maakt onderscheid tussen de Verlichtende Wijsheid en de Destructieve Geest waarbij ethische keuzes gemaakt dienen te worden op basis van de drie pijlers: goede gedachten, goede woorden en goede daden. De gebedshuizen worden vuurtempels genoemd vanwege de kleine ruimte die het heilige vuur herbergt. In deze ruimtes vinden talloze rituelen plaats.

Kashan

Kashan, zondag 3 maart. Gelegen tussen Tehran, Isfahan en Yazd, in de provincie Isfahan, is Kashan de tussenstop naar Yazd. Deze stad heeft een aantrekkelijke ligging aan, enerzijds de centrale woestijnen van Iran, en anderzijds het Karkas gebergte. Kashan is al eeuwenlang het populairste vakantieoord van Iran’s elite. Rijke handelaars en leden van koninklijke families lieten hier hun enorme traditioneel Perzische landhuizen bouwen. Het grootste deel hiervan is verwoest door de aardbeving (18e eeuw) maar een aantal zijn onaangeraakt gebleven. De restaurantjes en winkeltjes hier zijn al honderden jaren van generatie op generatie doorgegeven en hebben zo hun authentieke sfeer behouden. Kashan is een van de oudste nederzettingen ter wereld en er worden geregeld sporen gevonden van het leven in het jaar 7000 v.C.

In de 12e en 14e eeuw ontwikkelde de stad zich tot een van de belangrijkste handelsgebieden van het land maar om onduidelijke redenen trok de stad hierna langzaamaan leeg. Vervolgens werd het een populair vakantieoord voor koninklijke families met een smaak voor luxe. Indrukwekkende gebouwen en magnifieke tuinen versierden al gauw de straten van Kashan. Aan het einde van de 18e eeuw werd de stad opgeschrokken door een aardbeving die een groot deel van het koninklijke Kashan vernietigde en vele slachtoffers en doden achter liet. De kleine populatie is nu uitgegroeid tot 250.000 en Kashan is populairder dan ooit. Het is tegenwoordig de hipste vakantiespot voor Iran’s elite, waarvan velen hier vakantiehuisjes bezitten. Kashan is in twee delen op te splitsen, namelijk de woestijn en het gebergte. Het oosten van Kashan is waar de stad haar hedendaagse roem aan dankt. Dit is waar de stad overloopt in de centrale woestijn van Iran. Met name de Maranjab woestijn en de Caravanserai (aan het zoute meer) trekken ieder weekend weer grote groepen Iraanse toeristen. 

Gisteravond hebben we nog 100 euro ingewisseld bij een wisselkantoor. We krijgen een heel pakket geld terug. Koers 152 met veel nullen. Op de kamer toch maar een aantal keren nagerekend, Ik kom er maar niet uit. Afgelopen jaar wisten we wel via de media dat de valuta erg in waarde was gedaald in Iran. Op Google wisselkoersen hebben we steeds het bedrag globaal aangehouden wat aangegeven was. 10 euro is 500.00 riaal, ook wel 50.000 toman, en dat is weer gewoon 50…..dus de ingewisselde 100 euro zou dus 5.000.000 riaal moeten zijn. We ontvangen echter 1.530.000 riaal, veel meer dus. Vanmorgen Yassin nog maar eens gevraagd hoe het zit. Je hebt de officiele koers (op internet dus) en de werkelijke koers. Die is dus veel en veel hoger. Alles is zo vreselijk goedkoop geworden voor ons met euro`s. Voor de Iraniers is het allemaal minder leuk, werkeloosheid, heel weinig inkomen, hoge prijzen en het buitenland lokt. Yassin van ons hostel vertrek over 2 weken ook naar Dubai om daar beter betaald werk te vinden. Na het ontbijt pakken we de tassen en regelen we voor het eerst een Uber taxi. We moeten naar het busstation in het zuiden van de stad, een rit van ruim een uur. Kosten 150.000 Riaal, dus 1 euro!  we kopen 2 buskaartjes naar Kashan, een rit van 3,5 uur in een luxe vip bus, 380.000 Riaal, nog geen 3 euro. hoe lang kan dit zo doorgaan hier in Iran?

Het voordeel is dat er in Tehran geen stoplichten zijn. Afslaand verkeer neemt gewoon voorrang wat bijzondere omstandigheden veroorzaakt. Er wordt niet echt hard gereden, maar voor ons is het niet normaal. Aangekomen bij het busstation worden we meteen aangesproken door ronselaars die ons met nog goedkopere tickets in de bus proberen te krijgen. We lopen gewoon door, we weten waar we moeten zijn. Binnen worden we gepusht om snel te betalen want de bus vertrekt zo. Maar ik moet nog plassen! We hebben niets te eten en drinken...dit gaat veel te snel. De luxe vip bus vertrekt, en pakt onderweg nog wat mensen op. Later stopt hij even zodat ik naar de wc kan, hij heeft het keurig onthouden dus. Het is een mooie rit, goede tolwegen, en na 3 uur komen we in Kashan aan. Het is hier veel rustiger. Je merkt dat de lucht niet zo vervuild is als in Tehran. Met de taxi gaan we naar het Darb-E Bagh Traditionel Residence. Hoessein de taxi chauffeur probeert wel gelijk afspraken te maken. Daar hebben we nog geen zin in vandaag. We wisselen elkaar de telefoonnummers uit en zo kunnen we via Whats app altijd nog wat regelen. Door de kleine, soms overdekte, wegen komen we er aan. Allemaal muren met zware deuren, is dit het? Eenmaal binnen komen we in een paradijs, vijver, fontein, mooie tuinen rondom de kamers, en bovenal de rust. Veel andere gasten zijn er niet. het hele seizoen begint pas over 3 weken na het nieuwjaar, dan is het vakantie hier. We eten later op de dag nog wat in de bazaar en gaan vroeg naar bed. 

Kashan, maandag 4 maart. Na een lekkere lange nacht in dit verblijf staat er een iraans ontbijt klaar. denk aan brood, tomaten, komkommer, honing, yoghurt, noten, witte kaas enz. We zijn op dit moment de enige gasten hier dus het is heerlijk rustig. Daarna drinken we nog wat koffie en zitten lekker in de zon. Rust in je hoofd, wat een geweldige plek hier. Storm en regen in Nederland lezen we net, dat is hier wel anders. We schrijven, lezen wat en luieren een beetje. Na de middag gaan we met de taxi naar Bagh-e Fin, de rozentuin. Het is een mooie Perzische tuin met waterpartijen die op de Unesco lijst staat. Het ligt 8 kilometer ten zuiden van de stad. In de verte zien we de bergen met sneeuw op de toppen. Het is mooi hier. We eten op traditionele wijze op een mooie plek in de tuin. Later op de dag lopen we nog even door de bazaar en eten wat vlakbij ons huisje. Kashan heeft geen busverbinding met Yazd. De trein gaat 2 x per dag, heel vroeg en heel laat, dus we kiezen ervoor om met Hossein de taxichauffeur de rit van 5 uur te maken. 

Yazd, dinsdag 5 maart. En weer slapen we een lange nacht door, we hebben de tijd om rustig te eten en de zakken te pakken. Om 1030 is Mohammed daar, een vervanger van Hossein die we eerder spraken bij aankomst. Hij vraagt of hij zijn vriendin mag meenemen naar Yazd. Wij vinden het best. Het is 5 uur heen en weer 5 uur terug voor hem, dus best wel een klus. De weg naar Yazd is lang en het uitzicht is zeker niet spannend. Rechts is er niets behalve droge grond en een kale vlakte, links zien we in de verte de bergrug met sneeuw op de toppen. Vriendin, haar naam zijn we kwijt, pakt de bordjes en messen en begint appels en komkommer te snijden. Het begin van een dag eten en drinken blijkt later. Vervolgens komen later de snoepjes, sinaasappels, koekjes en brood met ei. Onderweg bij een tankstop kopen we ook nog maar wat koek en snoep om te delen. Na 175 kilometer, ongeveer op de helft, stoppen we bij Na`in. 10 minuten pauze om even rond te lopen. Voordat we verder rijden haalt vriendin weer een tas uit de kofferbak. We gaan thee drinken, kopjes allemaal op de auto, suiker, en wat we net geleerd hebben, ronde suiker bolletjes die je eerst in je mond doet voordat je gaat drinken, lekker zoet dus allemaal. We maken foto`s van elkaar, ook Moh en zijn vriendin zijn erg verliefd. Voor hun is het een mooie dag om Kashan even uit te zijn. Moh is gescheiden en heeft 1 dochter van 14, zij is ook gescheiden en heeft 4 kinderen. Ze heeft afscheid van hem genomen omdat hij zoveel rookte… en haar vader is gestorven in de Irak/Iran oorlog. Uiteindelijk komen we in Yazd aan bij het Sharbaaf guesthouse, midden in het Unesco beschermde oude deel van de stad. De man van het guesthouse regelt de thee en samen zitten we rondom de tafel foto`s van elkaar te bekijken. Het wordt steeds drukker… Iedereen komt er bij zitten en de groep “belangstellenden” telt inmiddels 15 mensen, en allemaal drinken we samen thee. Iraanse gastvrijheid! Als vrienden nemen we afscheid van Moh en zijn vriendin. Ze laten nogmaals blijken hoe leuk ze het vandaag vonden en vraagt me om de foto`s van vandaag vooral niet op Instagram te zetten.

Tehran

Medemblik-Hoorn-Schiphol, woensdag 27 februari. Ina is er ook op tijd uit vandaag. Toch ook spanning? Warm in bed, en veel wakker. De laatste spullen gaan in de rugzakken en er wordt nog gepoetst in huis. Ik ben rond 1130 thuis. Rugzakken afsluiten, nadenken, toch nog iets vergeten? Toch “voor de zekerheid” nog wat geld extra gepind, en we hebben alle twee blikken stroopwafels gekocht (9 blikken gaan er in de rugzakken). Om 1445 worden we opgehaald door Joke en Herman die ons naar Hoorn brengen. Station Hoorn: kapotte trein en onduidelijkheid. Wat maakt het uit, we zijn onderweg! Vorige jaar besloten dit land te gaan bezoeken. Vorig jaar overleed ook Ina`s moeder op deze dag. een bijzondere start van deze reis. We overnachten bij vd Valk A4 zodat we morgenochtend vroeg met behulp van de shuttle bus rond 0700 uur op Schiphol zijn.

Tehran, donderdag 28 februari. Het is warm op de kamer, heel erg warm. Veel wakker geweest, de balkon deur opengezet, en steeds maar kijken hoe laat het is. Om 0530 is het mooi geweest, douchen, koffiezetapparaat aan en de spullen inpakken. We nemen de shuttle bus van 0640 naar Schiphol. Het wordt weer een mooie dag. Het is nu nog mistig maar straks zal de zon wel weer schijnen. Het blijkt dus in een groot gedeelte van Europa mistig te zijn. Het vliegtuig van 0945 moet nog binnenkomen vanuit Spanje, dat gaat spannend worden! We hebben een overstaptijd van iets meer dan 1,5 uur in Wenen. Uiteindelijk hangen we na 11 uur pas in de lucht. De aankomst in Wenen is om 1245 terwijl de volgende vlucht op 1310 staat. In het vliegtuig proberen we al naar voren te dringen zodra deze stil staat. Deur open: rennen! Thuis had Ina nog even de plattegrond gecheckt: “Wenen is niet zo groot, maar 1 pier”. Het scherm aan de wand voor de gates zegt dat de walking distance 20 minuten is….shit, rennen, rennen. Buiten adem en met zweet op het hoofd komen we aan bij gate G 03. gelukt! maar het had niet 5 minuten langer moeten duren. Nu we in de lucht zitten weten we niet of onze rugzakken dit wel gehaald hebben. Over 4 uur landen we in Tehran, dan zullen we het zien. Voor ons: 3 stoelen met een gezin met 3 kinderen. Discussie met stewardes. “U wilt dat uw kind ook zuurstof krijgt als er wat met het vliegtuig gebeurd? “Uh ja” antwoord de vader. “Nou dan moet u hier niet blijven zitten, er moeten 2 rijen tussen zitten”. Na lang aandringen zoekt de vader zwijgend een andere plek. Stewardes later weer: “Hoe oud is dat kind?” Moeder antwoord; “10 maanden”. Nou, dan krijgt dit kind geen eten, zegt de Oostenrijkse stewardes weer. Welkom bij austrian airlines…..Wij krijgen wel mooi nieuws. Bij binnenkomst had Ina een gesprek met de purser en nu blijkt dat de rugzakken ook zijn mee zijn gekomen. “Misschien kijkt mijn moeder over onze schouders mee”, zegt Ina.

Na de landing lijkt het op ieder ander vliegveld. We komen terecht bij de visa loketten. Nu zal het gebeuren, iets waar je toch wel een beetje tegenop ziet, zal het wel gaan lukken? Voor het loket staat een hele grote brede man, achter het glas 2 andere mannen. Hij neemt onze paspoorten aan en geeft een klein papiertje om wat gegevens in te vullen. Hij vraagt nog of we iets gereserveerd hebben en kijkt nog snel op ons bewijs van de zorgverzekering. Dan komen we terug en moeten we naar “de bank”, een loket 10 meter verder. We betalen 75 euro pp en vullen weer wat in op een formulier. Met een kopie gaan we terug naar de grote meneer, en dan is het wachten. Na een half uur zijn we klaar, iedereen is blij, ook de grote mannen maken grapjes, welkom in Iran! We gaan verder naar de douane. Alles is dicht! Er zijn ook nauwelijks toeristen aangekomen, van het volle vliegtuig zaten er ongeveer 10 in. Na wat wachten kunnen we de paspoorten laten zien. “Ga daar maar zitten en wacht 5 minuten”. Het blijkt dat de computers opnieuw opgestart moeten worden… en dan: we zijn klaar! We mogen door! Ergens verderop zien we 2 rode flightbags liggen, onze rugzakken! We zijn zo blij dat alles is gelukt. Buiten vinden we een taxi, keurig geregeld en voor 20 euro gaan we naar de stad, ongeveer 40 kilometer rijden. De chauffeur is uitgebreid ingelicht waar hij moet zijn. “Alles komt goed” werd ons verzekerd. Teheran heeft een probleem met de luchtvervuiling maar we stappen wel in een nieuwe 100% elektrische Toyota. de verhalen waren dat er oude taxi`s zouden rondrijden…. Laat in de avond arriveren we bij ons hostel. Yassin verwelkomt ons en laat de kamer zien. Dit hadden we nu ook niet verwacht…..basic is misschien nog wel overdreven, maar we hebben het nog erger gehad. We zijn moe maar zo vreselijk blij en gelukkig dat alles vandaag uiteindelijk zo goed gegaan is. Zonder te douchen pakken we wat spullen en gaan slapen.

De volgende ochtend hebben we een goed ontbijt. Yassin vertelt ons veel en helpt wat geld te wisselen. Het geld is wel iets aparts en zeker ingewikkeld. Even later komt Ali voor ons langs en levert de Mah Card af. Nu kunnen we overal betalen en pinnen zonder te veel cash op zak te hebben. Eerste indruk: zo vertrouwd en behulpzaam allemaal. We zijn nog niet op straat geweest maar hebben wel een heel goed gevoel over de Iraniers hier. Met plattegrond en pasjes voor de metro zullen we zo de stad ingaan, we zijn er klaar voor.

We lopen naar het metrostation hier vlakbij, het doel is het Golestan Palace. We activeren de pasjes en betalen wat geld, hoeveel weten we nog niet, het kost nauwelijks iets. Met wat hulp, je vraagt aan 1 persoon en even later zijn dat er 4, komen we er wel uit. Zo lopen ze zelfs mee en we krijgen zelfs een zak nootjes toe. In een park gaan we even zitten in de zon, gewoon even rustig om je heen kijken. Een gezin aan de overkant begint een gesprek aan, zo leuk allemaal. We krijgen, na eerst beleefd een aantal keren geweigerd te hebben ( “taarof “ een beleefdheidsvorm), ieder een gevuld broodje.

Na een rondje paleis keren we terug met de metro. Er zijn onderweg veel kleine winkels die ijs en verse sappen verkopen. Het duurt wat langer en even later bekijken we foto`s van thuis en leren we van 1 tot 10 te tellen in het farsi. Wel handig want niet iedereen spreekt engels en er is maar weinig in het engels aangegeven, We geven onze pinpas en roepen pin code in het farsi over de toonbank, zo gaat dat hier in Iran. Wel even wennen, maar Yassin vertelde ons al dat er zeker geen misbruik van wordt gemaakt. Thuis hadden we al wat op het lijstje staan om te gaan doen in de stad maar dat gaat het allemaal nog niet worden. Het is een hele grote stad en we gaan niet met de metro overal naar toe. Straks wat eten hier in de buurt en dan zit de eerste dag in de stad er op. het eten is vlak om de hoek. Eerst nog wat onwennig maar we stappen toch naar binnen. We zeggen “doe maar wat, we lusten alles” en even later hebben we 2 cola`s, een bord rijst en rundvlees met een soort kikkererwten, heerlijk. we halen stoer onze Mah Card erdoor, code er in en er wordt 42.000 toman afgeschreven, zo rond de 8 euro.

Hello, where are you from? ahh Holland very good, welcome to Iran!

Tehran, zaterdag 1 maart. Na het ontbijt lopen we naar Shahid Navvab-e Safavi metrostation hier vlakbij. De metro is ideaal om de stad door te gaan. We snappen de lijnen en kleuren beter dan gisteren. We zijn op weg naar de bazaar. Ik denk dat we niet eerder zo`n drukke straat met mensen hebben gezien in ons leven, zo vreselijk druk...eigenlijk niet te doen. Hele straten vol met alleen maar schoenen, dan een wijk met naaimachine`s een wijk met eten, ga zo door. Heel lang blijven we hier niet. Twijfelend staan voor een raam te kijken of we naar binnen gaan om wat te eten. Eigenlijk zeggen we tegen elkaar: het is altijd goed gegaan dus nu moet het ook wel lukken. Met wat gebaren maken we duidelijk wat we willen eten, en ook nu lukt dat weer. Vooral de wat oudere mensen spreken geen engels. Soms wordt er snel hulp ingeroepen door andere mensen om te laten helpen met de taal. Wij kunnen inmiddels ook tot 10 tellen in farsi. De prijzen kunnen we lezen, wat voor eten er op kaart staat niet…

Daarna pakken we de metro naar de Amerikaanse ambassade. Rondom dit gebouw zijn veel anti-amerikaanse muurschilderingen. wij gaan naar binnen en proberen zoveel mogelijk op te pakken van deze historische plek. De Iraanse gijzelingscrisis was een gijzelingsactie in de Amerikaanse ambassade in Teheran, die begon in 1979 en 444 dagen (ongeveer 14 maanden) duurde. Een groep studenten hield, als steun aan de Iraanse Revolutie van 1978-'79, 63 diplomaten en burgers in de Amerikaanse ambassade in Teheran in gijzeling. De actie duurde van 4 november 1979 tot 20 januari 1981. Tijdens de crisis werden enkele gijzelaars vrijgelaten, maar 52 werden tot het einde vastgehouden. Een reddingsoperatie Operatie Eagle Claw mislukte en eindigde in de dood van acht mensen. De crisis wordt gezien als de belangrijkste reden waarom president Carter niet opnieuw werd verkozen.De gijzeling kwam ten einde met de Akkoorden van Algiers op 19 januari 1981. Een dag later werden de Amerikaanse gijzelaars vrijgelaten, slechts een paar minuten na het aftreden van president Carter.

De laatste stop voor vandaag is de Tabiat brug in het noorden van de stad. In de zomer een stuk drukker dan nu. Veel bbq plaatsen, mooi uitzicht en veel mensen komen hier in de avond voor de zonsondergang. als we de metro terug pakken eten we nog wat onderweg. Morgen nemen we de bus naar Kashan, de volgende plaats op 2,5 uur rijden van Tehran.

Teheran is de hoofdstad van Iran en tevens de hoofdplaats van de provincie Teheran. Ze ligt aan het noordelijk gedeelte van het land aan de voet van de Elboers. Tezamen met de voorsteden goed voor ruim 13 miljoen inwoners. De stad ligt op een hoogte van 1100 tot 1750 meter en heeft een landklimaat. De temperatuurverschillen zijn ook groot, zomers droog en heet en ruim boven de 30 graden. In de winter koud rond het vriespunt met geregeld sneeuw. De bevolking is overwegend jong en hoog opgeleid, hoewel vrij veel (hoogopgeleide) jongeren door de zeer slechte economische omstandigheden de stad verlaten en zich elders in de wereld vestigen. Onder andere door de grootte, de slechte verkeerssituatie, het sterk verouderde wagenpark en zijn ongunstige ligging, kampt de stad met een enorme luchtvervuiling. Teheran behoort in dit opzicht tot de vijf meest vervuilde steden ter wereld en het gebeurt niet zelden dat scholen sluiten vanwege smogalarm. In 2000 opende de metro van Teheran die op sommige trajecten een alternatief biedt voor het drukke wegverkeer.