Medemblik-Hoorn-Schiphol, woensdag 27 februari. Ina is er ook op tijd uit vandaag. Toch ook spanning? Warm in bed, en veel wakker. De laatste spullen gaan in de rugzakken en er wordt nog gepoetst in huis. Ik ben rond 1130 thuis. Rugzakken afsluiten, nadenken, toch nog iets vergeten? Toch “voor de zekerheid” nog wat geld extra gepind, en we hebben alle twee blikken stroopwafels gekocht (9 blikken gaan er in de rugzakken). Om 1445 worden we opgehaald door Joke en Herman die ons naar Hoorn brengen. Station Hoorn: kapotte trein en onduidelijkheid. Wat maakt het uit, we zijn onderweg! Vorige jaar besloten dit land te gaan bezoeken. Vorig jaar overleed ook Ina`s moeder op deze dag. een bijzondere start van deze reis. We overnachten bij vd Valk A4 zodat we morgenochtend vroeg met behulp van de shuttle bus rond 0700 uur op Schiphol zijn.

Tehran, donderdag 28 februari. Het is warm op de kamer, heel erg warm. Veel wakker geweest, de balkon deur opengezet, en steeds maar kijken hoe laat het is. Om 0530 is het mooi geweest, douchen, koffiezetapparaat aan en de spullen inpakken. We nemen de shuttle bus van 0640 naar Schiphol. Het wordt weer een mooie dag. Het is nu nog mistig maar straks zal de zon wel weer schijnen. Het blijkt dus in een groot gedeelte van Europa mistig te zijn. Het vliegtuig van 0945 moet nog binnenkomen vanuit Spanje, dat gaat spannend worden! We hebben een overstaptijd van iets meer dan 1,5 uur in Wenen. Uiteindelijk hangen we na 11 uur pas in de lucht. De aankomst in Wenen is om 1245 terwijl de volgende vlucht op 1310 staat. In het vliegtuig proberen we al naar voren te dringen zodra deze stil staat. Deur open: rennen! Thuis had Ina nog even de plattegrond gecheckt: “Wenen is niet zo groot, maar 1 pier”. Het scherm aan de wand voor de gates zegt dat de walking distance 20 minuten is….shit, rennen, rennen. Buiten adem en met zweet op het hoofd komen we aan bij gate G 03. gelukt! maar het had niet 5 minuten langer moeten duren. Nu we in de lucht zitten weten we niet of onze rugzakken dit wel gehaald hebben. Over 4 uur landen we in Tehran, dan zullen we het zien. Voor ons: 3 stoelen met een gezin met 3 kinderen. Discussie met stewardes. “U wilt dat uw kind ook zuurstof krijgt als er wat met het vliegtuig gebeurd? “Uh ja” antwoord de vader. “Nou dan moet u hier niet blijven zitten, er moeten 2 rijen tussen zitten”. Na lang aandringen zoekt de vader zwijgend een andere plek. Stewardes later weer: “Hoe oud is dat kind?” Moeder antwoord; “10 maanden”. Nou, dan krijgt dit kind geen eten, zegt de Oostenrijkse stewardes weer. Welkom bij austrian airlines…..Wij krijgen wel mooi nieuws. Bij binnenkomst had Ina een gesprek met de purser en nu blijkt dat de rugzakken ook zijn mee zijn gekomen. “Misschien kijkt mijn moeder over onze schouders mee”, zegt Ina.

Na de landing lijkt het op ieder ander vliegveld. We komen terecht bij de visa loketten. Nu zal het gebeuren, iets waar je toch wel een beetje tegenop ziet, zal het wel gaan lukken? Voor het loket staat een hele grote brede man, achter het glas 2 andere mannen. Hij neemt onze paspoorten aan en geeft een klein papiertje om wat gegevens in te vullen. Hij vraagt nog of we iets gereserveerd hebben en kijkt nog snel op ons bewijs van de zorgverzekering. Dan komen we terug en moeten we naar “de bank”, een loket 10 meter verder. We betalen 75 euro pp en vullen weer wat in op een formulier. Met een kopie gaan we terug naar de grote meneer, en dan is het wachten. Na een half uur zijn we klaar, iedereen is blij, ook de grote mannen maken grapjes, welkom in Iran! We gaan verder naar de douane. Alles is dicht! Er zijn ook nauwelijks toeristen aangekomen, van het volle vliegtuig zaten er ongeveer 10 in. Na wat wachten kunnen we de paspoorten laten zien. “Ga daar maar zitten en wacht 5 minuten”. Het blijkt dat de computers opnieuw opgestart moeten worden… en dan: we zijn klaar! We mogen door! Ergens verderop zien we 2 rode flightbags liggen, onze rugzakken! We zijn zo blij dat alles is gelukt. Buiten vinden we een taxi, keurig geregeld en voor 20 euro gaan we naar de stad, ongeveer 40 kilometer rijden. De chauffeur is uitgebreid ingelicht waar hij moet zijn. “Alles komt goed” werd ons verzekerd. Teheran heeft een probleem met de luchtvervuiling maar we stappen wel in een nieuwe 100% elektrische Toyota. de verhalen waren dat er oude taxi`s zouden rondrijden…. Laat in de avond arriveren we bij ons hostel. Yassin verwelkomt ons en laat de kamer zien. Dit hadden we nu ook niet verwacht…..basic is misschien nog wel overdreven, maar we hebben het nog erger gehad. We zijn moe maar zo vreselijk blij en gelukkig dat alles vandaag uiteindelijk zo goed gegaan is. Zonder te douchen pakken we wat spullen en gaan slapen.

De volgende ochtend hebben we een goed ontbijt. Yassin vertelt ons veel en helpt wat geld te wisselen. Het geld is wel iets aparts en zeker ingewikkeld. Even later komt Ali voor ons langs en levert de Mah Card af. Nu kunnen we overal betalen en pinnen zonder te veel cash op zak te hebben. Eerste indruk: zo vertrouwd en behulpzaam allemaal. We zijn nog niet op straat geweest maar hebben wel een heel goed gevoel over de Iraniers hier. Met plattegrond en pasjes voor de metro zullen we zo de stad ingaan, we zijn er klaar voor.

We lopen naar het metrostation hier vlakbij, het doel is het Golestan Palace. We activeren de pasjes en betalen wat geld, hoeveel weten we nog niet, het kost nauwelijks iets. Met wat hulp, je vraagt aan 1 persoon en even later zijn dat er 4, komen we er wel uit. Zo lopen ze zelfs mee en we krijgen zelfs een zak nootjes toe. In een park gaan we even zitten in de zon, gewoon even rustig om je heen kijken. Een gezin aan de overkant begint een gesprek aan, zo leuk allemaal. We krijgen, na eerst beleefd een aantal keren geweigerd te hebben ( “taarof “ een beleefdheidsvorm), ieder een gevuld broodje.

Na een rondje paleis keren we terug met de metro. Er zijn onderweg veel kleine winkels die ijs en verse sappen verkopen. Het duurt wat langer en even later bekijken we foto`s van thuis en leren we van 1 tot 10 te tellen in het farsi. Wel handig want niet iedereen spreekt engels en er is maar weinig in het engels aangegeven, We geven onze pinpas en roepen pin code in het farsi over de toonbank, zo gaat dat hier in Iran. Wel even wennen, maar Yassin vertelde ons al dat er zeker geen misbruik van wordt gemaakt. Thuis hadden we al wat op het lijstje staan om te gaan doen in de stad maar dat gaat het allemaal nog niet worden. Het is een hele grote stad en we gaan niet met de metro overal naar toe. Straks wat eten hier in de buurt en dan zit de eerste dag in de stad er op. het eten is vlak om de hoek. Eerst nog wat onwennig maar we stappen toch naar binnen. We zeggen “doe maar wat, we lusten alles” en even later hebben we 2 cola`s, een bord rijst en rundvlees met een soort kikkererwten, heerlijk. we halen stoer onze Mah Card erdoor, code er in en er wordt 42.000 toman afgeschreven, zo rond de 8 euro.

Hello, where are you from? ahh Holland very good, welcome to Iran!

Tehran, zaterdag 1 maart. Na het ontbijt lopen we naar Shahid Navvab-e Safavi metrostation hier vlakbij. De metro is ideaal om de stad door te gaan. We snappen de lijnen en kleuren beter dan gisteren. We zijn op weg naar de bazaar. Ik denk dat we niet eerder zo`n drukke straat met mensen hebben gezien in ons leven, zo vreselijk druk...eigenlijk niet te doen. Hele straten vol met alleen maar schoenen, dan een wijk met naaimachine`s een wijk met eten, ga zo door. Heel lang blijven we hier niet. Twijfelend staan voor een raam te kijken of we naar binnen gaan om wat te eten. Eigenlijk zeggen we tegen elkaar: het is altijd goed gegaan dus nu moet het ook wel lukken. Met wat gebaren maken we duidelijk wat we willen eten, en ook nu lukt dat weer. Vooral de wat oudere mensen spreken geen engels. Soms wordt er snel hulp ingeroepen door andere mensen om te laten helpen met de taal. Wij kunnen inmiddels ook tot 10 tellen in farsi. De prijzen kunnen we lezen, wat voor eten er op kaart staat niet…

Daarna pakken we de metro naar de Amerikaanse ambassade. Rondom dit gebouw zijn veel anti-amerikaanse muurschilderingen. wij gaan naar binnen en proberen zoveel mogelijk op te pakken van deze historische plek. De Iraanse gijzelingscrisis was een gijzelingsactie in de Amerikaanse ambassade in Teheran, die begon in 1979 en 444 dagen (ongeveer 14 maanden) duurde. Een groep studenten hield, als steun aan de Iraanse Revolutie van 1978-'79, 63 diplomaten en burgers in de Amerikaanse ambassade in Teheran in gijzeling. De actie duurde van 4 november 1979 tot 20 januari 1981. Tijdens de crisis werden enkele gijzelaars vrijgelaten, maar 52 werden tot het einde vastgehouden. Een reddingsoperatie Operatie Eagle Claw mislukte en eindigde in de dood van acht mensen. De crisis wordt gezien als de belangrijkste reden waarom president Carter niet opnieuw werd verkozen.De gijzeling kwam ten einde met de Akkoorden van Algiers op 19 januari 1981. Een dag later werden de Amerikaanse gijzelaars vrijgelaten, slechts een paar minuten na het aftreden van president Carter.

De laatste stop voor vandaag is de Tabiat brug in het noorden van de stad. In de zomer een stuk drukker dan nu. Veel bbq plaatsen, mooi uitzicht en veel mensen komen hier in de avond voor de zonsondergang. als we de metro terug pakken eten we nog wat onderweg. Morgen nemen we de bus naar Kashan, de volgende plaats op 2,5 uur rijden van Tehran.

Teheran is de hoofdstad van Iran en tevens de hoofdplaats van de provincie Teheran. Ze ligt aan het noordelijk gedeelte van het land aan de voet van de Elboers. Tezamen met de voorsteden goed voor ruim 13 miljoen inwoners. De stad ligt op een hoogte van 1100 tot 1750 meter en heeft een landklimaat. De temperatuurverschillen zijn ook groot, zomers droog en heet en ruim boven de 30 graden. In de winter koud rond het vriespunt met geregeld sneeuw. De bevolking is overwegend jong en hoog opgeleid, hoewel vrij veel (hoogopgeleide) jongeren door de zeer slechte economische omstandigheden de stad verlaten en zich elders in de wereld vestigen. Onder andere door de grootte, de slechte verkeerssituatie, het sterk verouderde wagenpark en zijn ongunstige ligging, kampt de stad met een enorme luchtvervuiling. Teheran behoort in dit opzicht tot de vijf meest vervuilde steden ter wereld en het gebeurt niet zelden dat scholen sluiten vanwege smogalarm. In 2000 opende de metro van Teheran die op sommige trajecten een alternatief biedt voor het drukke wegverkeer.