Kerman, vrijdag 8 maart. Vandaag is het weer een reisdag en dat betekent op tijd uit bed. We konden eerder ontbijten, goed geregeld van Shaarbaf. De taxi pakken we om 0800 naar het busstation voor Kerman, ongeveer een half uur rijden. We treffen ook een paar andere toeristen op het station naar Kerman. Een half uur later dan gepland vliegen we business class over de weg naar Kerman. de VIP bussen zijn echt geweldig om te reizen door Iran, Heel goedkoop, snel, en super luxe. Rondom Yazd is het wat drukker. Eenmaal op de 4 baansweg is het uitzicht niet spannend. Er is veel vuil langs de wegen in Iran. Bouwafval, puin, maar vooral veel plastic en glas. Vooral die dunne plastic draagtasje zie je overal liggen. Verder naar Kerman toe verandert het landschap naar zand en bergen. Ook hier ligt het busstation weer aan de rand van de stad. De taxi`s staan buiten het terrein van de bussen, dus je wordt niet direct aangesproken. We zijn de laatste van de bus die een taxi nodig heeft, helaas zijn de gele taxi`s “op”. Een man op leeftijd heeft ook een taxi zegt hij. Wat maakt het uit, wij bij hem in de auto. Nu wisten we al dat in Kerman nog maar weinig Engels wordt gesproken, maar onze “taximan” spreekt helemaal geen Engels. We hadden het adres van het hotel achteraf toch in Farsi moeten regelen…..we rijden de stad in en hij brengt ons naar een hotel die we net niet moeten hebben. Ook hier kunnen ze ons niet helpen met de naam Golden Days, en zelfs niet met de straat. Deze heb ik helaas ook niet in Farsi. Gevolg: een hoop gebaar en gepraat, hij doet maar. Hij steekt nog een sigaret op in de auto, stress? Dit hebben we al eerder bij een rit vanaf Jakarta meegemaakt. We blijven net zo lang op die achterbank zitten totdat we er zijn, zoek het maar uit! Toch begin je zelf ook nog te twijfelen of we met dit hotel wel in de goede plaats zitten. Na heel veel vragen, het telefoongebruik om online Nederlands naar Farsi te vertalen, en het tevergeefs bellen naar naar hotel denk je bijna dat het niet gaat lukken. Weg 150 euro, ga maar wat nieuws zoeken….uiteindelijk weet hij een straat te vinden die zo heet, maar geen hotel te zien. De gps geeft wel aan dat we er zijn. Ik stap uit, loop naar een deur en zie dat het een soort appartementencomplex is. Niemand te zien, terug naar de weg en op alle bellen drukken. en ja hoor er komen 2 vrouwen aan die zeggen dat we goed zitten. nergens een naam of maar iets waarvan je kunt zien dat dit een hotel is. Hoera, het is gelukt! We worden heel goed ontvangen, krijgen thee, en vullen wat formulieren in. De jonge vrouwelijke manager spreekt wel goed Engels en vertelt ons het nodige. Wij leggen haar uit dat goudvissen ook eten nodig hebben…..ze heeft een kom goudvissen geregeld voor Noroez, het nieuwjaar. Deze bewaard ze in de koelkast anders worden ze te warm….eten geven? Ze hoopt dat ze het redden tot nieuwjaar,

Kerman, zaterdag 9 maart. Om 0900 hebben we het meest luxe ontbijt tot nu toe. Het is een mooie rustige kamer. Zo wisselen we steeds weer van simpele guesthouses naar de wat luxere. Zonder enige verplichtingen lopen we vandaag naar een drukke straat en pakken de taxi naar Bazar-E Sartasari. Het is een van de oudste van iran. De langste doorgang is bijna 1,5 kilometer en het is zeker de mooiste tot nu toe. Het leuke is toch weer het contact met de mensen. In de bazaar proeven we wat noten en krijgen een hele uitleg van allerlei kruiden die we ook proeven. Wat zijn die Iraniers toch geweldige mensen. Het is steeds weer erg leuk om wat te praten voor zo ver dat lukt. Kerman lijkt een modernere stad. De wegen zijn breed, schoon en het is minder druk dan hiervoor. Het verkeer is heel chaotisch, iedereen wil snel, strepen op de weg? afsnijden? alles kan hier. De auto`s zijn smerig en zitten vol deuken. Het is hier een mix van andere culturen vanuit het oosten. We zitten nu ongeveer maar 350 kilometer van de grens van Pakistan en Afghanistan. Verder gaan we niet. Meer naar het oosten reizen wordt in verband met de veiligheid afgeraden door de narcotica conflicten en minder toezicht van politie. Buienradar klopt ook niet echt vandaag, het zou veel warmer moeten zijn. Morgen wordt zelfs sneeuw verwacht. Maar niet in de woestijn want daar gaan wij morgen heen. Er is een tour bij Mr Bahrami geboekt, een gepensioneerde docent. Ook moeten we nog bustickets kopen om maandag naar Shiraz te gaan. Een lange zit van 8 uur. Stiekem hebben we even gekeken om dit te gaan vliegen, maar op maandag lukt dit niet. Of het verantwoord is om te vliegen met een Iraanse maatschappij? We zullen er niet achter komen. Voor het eerst proberen we de Mah Card te checken om te kijken hoeveel saldo er nog op staat. Dat zou bij iedere atm kunnen, maar dat durven we nog niet. Bang dat de pas niet terugkomt…..Als we een bank binnenlopen voor hulp staan we even later alweer met een hele groep mensen. De kaart gaat in de machine en het saldo wordt keurig geprint. De engelstalige manager loopt met ons naar buiten en geeft nog een demo op de atm in de muur. Wat een hulp allemaal weer! Het saldo verbaasd ons wel. we gebruiken deze kaart zoveel mogelijk, gewoon omdat het super handig is. Eerst waren we een beetje bang om je kaart en code maar steeds af te geven, maar er wordt totaal geen misbruik van gemaakt. Ook zijn we in staat om de Farsi kassabon te lezen. Van de 10.000.000 staat er nog 9.000.000 op. We zijn dus nog steeds multimiljonair. Eten doen we vanavond in het Keykhosro guesthouse, een bekende plek onder reizigers. Met een briefje in de hand (een tekening en in het Farsi) lopen we een stukje terug. Zo zouden we op een plek moeten komen waar we de tickets kunnen kopen. Mooi, mevrouw spreekt geen woord engels….alles in het Farsi dus. Met behulp van de vertaal app komen we steeds een beetje verder. De cijfers in het Farsi kunnen we wel op het beeldscherm ontcijferen. We kiezen de VIP bus van 1130, aankomst 1730, dus dat blijkt 2 uur minder te zijn? We vragen nog of ze het busstation in het Farsi wil opschrijven en bedanken haar voor haar hulp. Wij blij en mevrouw lacht ook weer. Het duurt even maar dan hebben we het toch weer voor elkaar. We geven de taxichauffeur weer een briefje waar we naartoe moeten en zo komen we weer bij Golden Days uit.

Kerman, zondag 10 maart. Vandaag op tijd eruit want het ontbijt staat om 0800 gepland, maar niet door ons. Er zijn nog meer gasten en samen zitten we aan 1 tafel. Rond 11 uur nemen we de taxi naar het Keykhosro guesthouse waar meneer Bahrami ons ophaalt. We luisteren geduldig naar zijn informatie die hij onderweg geeft over de omgeving. Tussentijds iets vragen wordt niet gewaardeerd, ook op meer persoonlijke vragen weet hij met een omweg toch weer andere antwoorden te geven. De 72 jarige gepensioneerde docent meneer Bahrami wil dat er geluisterd wordt en dat je doet wat hij zegt. Na 2,5 uur rijden komen we aan de de Kaluts. Begonnen in Kerman met bewolking, regen en natte sneeuw en dan door de bergen waar echt heel veel sneeuw ligt. Bij de kaluts breekt de zon door en staat er een harde wind.

De heetste plek op aarde is de Dasht-e Lut woestijn in Iran. De hoogst gemeten temperatuur was in 2005: 70,7 graden Celcius! De woestijn kent een bijzonder natuurfenomeen, de zogenaamde kaluts. Dit zijn een soort zandkastelen die tot zo'n 60 meter hoog kunnen worden. Ze zijn door de eeuwen heen ontstaan als gevolg van erosie. De kaluts liggen ruim 170 kilometer ten oosten van de stad Kerman. Vanwege de verzengende hitte kun je er alleen in de winter en het voor- en najaar naartoe. In de woestijn eten we van de meegebrachte rijst en tonijn met brood. Er zijn nog 2 fotomomenten. Dit is echt een hele bijzondere en unieke plek en omdat de zon al wat ondergaat ziet het er allemaal prachtig uit. Om 17:45 gaat de zon onder en we moeten dik 2 uur rijden. In het donker door de bergen met sneeuw en met gevaarlijk verkeer. Auto`s met gekleurde stadslichtjes, of zelf nog geen lichten en inhalen waar wij vinden dat het zelfmoord is. Meneer Bahrami begint zachtjes te zingen, of zijn het woorden uit de Koran? Gaan we nu allemaal dood op deze weg? Gelukkig komen we zonder ongelukken in Kerman aan. Vandaag hebben we weer 3 ongelukken gezien op de weg, hoe kan het ook anders? We betalen meneer B. voor zijn diensten vandaag, Jammer we hadden geen klik met elkaar. Ina komt aan de praat met een journaliste die wist dat we vandaag op pad waren. De memorycard gaat uit het fototoestel en Ina en Mahboobeh zijn een tijdje bezig op haar werkplek. Ze wil foto`s van Ina gebruiken. Als dank brengt ze ons terug met haar eigen auto naar Golden Days. Iedere dag in Iran is verrassend, we hebben geen vakantie, we reizen en ontdekken de wereld.

Kerman of Kirman is een stad in Iran. Het is de hoofdstad van de provincie Kerm?n. De stad is gelegen in het zuidoosten van Iran en heeft een bevolking van 534.000 personen. Kerman werd bezocht door Marco Polo, die van hieruit naar het noorden trok. De VOC had in Kerm?n een handelspost. De afstand tot Teheran is meer dan 1000 kilometer en de stad werd gesticht in de 4e eeuw en had grote betekenis voor de mensen die veel reizen langs de handelsroutes tussen Iran en India. Door de eeuwen heen hebben andere meesters geheerst over de stad, zoals Arabieren, Seltsjoeken en Mongolen.Tot een paar jaar geleden was Kerman een goed vertrekpunt voor diegenen die de oude vestingstad Bam wilden bezoeken, ongeveer 200 kilometer naar het zuiden. Bam was één van de grootste toeristische attracties in Iran, maar werd verwoest door een aardbeving rond Kerstmis 2003, waarbij 10.000 mensen om het leven kwamen. De stad Kerman heeft vandaag de dag een aangename sfeer met moskeeën, huizenblokken met bazaars en theehuizen. De tapijtproductie is al lange tijd een belangrijke bedrijfstak en tapijten uit Kerman zijn gemakkelijk te herkennen. De grondkleur is vaak rood, en het patroon wordt gedomineerd door een centraal geplaatst medaillon in combinatie met een brede rand gevuld met bloemen. De tapijten die werden vervaardigd voor de Eerste Wereldoorlog hebben meestal andere motieven, zoals bomen, en dieren.